10 lat

 

   

   Kurka wodna, to już dziesięć wiosen odkąd powstał w blogosferze sudeciarz, czyli wędrowiec czysto sudecki. 28 kwietnia 2012 roku pojawił się mój pierwszy wpis i dalej już poszło, choć nie zawsze bezproblemowo. Ciągle niestety brakuje czasu na pisanie, nie zawsze jest nastrój i nieraz nie staje po prostu sił. Ale jakoś powoli toczy się ten wehikuł. Takie jubileusze przywołują wspomnienia, a jest co pamiętać, gdyż przez ten okres odbyłem wycieczek liczonych w setki, udokumentowanych zdjęciami a czasem filmami. Z okazji rocznicy, rażony nieco ckliwością, pozwalam sobie na małą blogową retrospekcję.

   Pierwszą wycieczką była ta na Włodzicką Górę, zaczynająca zdobywanie Korony Sudetów Polskich, która to zmotywowała mnie wówczas do systematycznych wędrówek. Dziś stoi tam zrekonstruowana wieża widokowa, którą zresztą odwiedziłem już kilka razy, ale w 2012 była to ruina, na której wejście odbywało się na własne ryzyko. Miało to swój urok.

   Podobnie jak imprezy, wycieczki mogę podzielić na te niezapomniane oraz te niezapamiętane, z tym, że przyczyna tej amnezji jest zupełnie inna. Po prostu w ilości wypraw i wrażeń z nimi związanych,  umyka gdzieś z pamięci część z nich, lecz na szczęście są zdjęcia, które szybko przywołują obrazy przeszłości. Dzięki nim widać jak bardzo niektóre miejsca się zmieniły, gdy porówna się ze współczesnością. Np. Gardzień, najwyższa góra we Wzgórzach Ścinawskich, z takim potencjałem widokowym, zdemolowana przez kamieniołom melafiru, wypadła z listy szczytów do zdobycia.

    Podobny los spotyka górę Przykrzec, najwyższe wzniesienie Garbu Dzikowca w Górach Sowich.

    Dziś powstaje dużo nowych wież widokowych na szczytach, ale ja mam satysfakcję z pobytu na tych wierchach jeszcze sprzed epoki wieżowcowej. Wierzchołek Borowej był niewielką polaną z paleniskiem na środku, bez żadnych możliwości obserwowania okolicznych krajobrazów.

    Trójgarb podobnie.

    Z tych najbardziej zapamiętanych wycieczek utkwiły mi szczególnie te rzeczne, co pewnie ma związek z moją fascynacją górskimi potokami. Spacer Doliną Białej Łaby mam wyryty głęboko, bo przeżycia były wówczas prawie ekstatyczne, szczególnie satysfakcjonowała mnie mnogość wodospadów.

    Zupełnym odkryciem był dla mnie potok Bogoryja w Masywie Śnieżnika, wzdłuż którego wędrowałem pewnego majowego ranka. To było coś, co chciałbym jeszcze kiedyś powtórzyć, mimo iż nie przepadam chodzić w te same miejsca w krótkim odstępie czasu.

    Nazbierało się tych sudeckich wycieczek przez 10 lat, odwiedziłem większość tutejszych pasm i nawet mam swoisty ranking ulubionych. I wcale nie są na jego szczycie Karkonosze, bo pomimo pięknych widoków i wysokości, to przed oczami mam tabuny turystów udeptujących przeważnie Główny Grzbiet. Moim ulubionym zakątkiem Sudetów jest ziemia kłodzka a tam przede wszystkim Stołowe (choć tłumy tu także potrafią zniechęcić, ale głównie do popularnych miejsc), Bialskie, Orlickie, Masyw Śnieżnika. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że każdy ma prawo do korzystania z uroków gór, dlatego też nie złorzeczę na turystów, tylko staram się tak obierać trasy wypraw, aby nie trafiać na duże skupiska ludzi lub co najwyżej robić to krótkotrwale, bo jednak masy ludzkie nierozerwalnie kojarzę z hałasem a nie po to uciekam w przyrodę, by mieć na jej łonie miejskie klimaty. Dzięki takiej taktyce poznałem wiele miejsc, w które nie docierają szlaki turystyczne a tym samym rzesze mniej zorientowanych terenowo wędrowców. I stałem się również dzięki temu odkrywcą, dla siebie. Mam nadzieję, że ta przygoda jeszcze trochę potrwa. I dziękuję wszystkim czytelnikom, którzy tu od czasu do czasu zaglądają.